Περίπου 300.000 Έλληνες αντιμετωπίζουν πρόβλημα στυτικής δυσλειτουργίας, ωστόσο ελάχιστοι είναι αυτοί που επισκέπτονται τον γιατρό τους για να εξεταστούν. Αποτελεί θέμα ταμπού για έναν άνδρα, ενώ όλοι συμφωνούν πως αποτελεί βασικότατο παράγοντα για μια καλή ποιότητα ζωής!

ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Η στυτική δυσλειτουργία είναι η μη ικανότητα επίτευξης, ή διατήρησης μιας στύσης αρκετά σκληρής, ώστε να επιτρέπει τη διείσδυση ή και να διατηρεί τη σκληρότητα του πέους μέχρι τον οργασμό. Περίπου το 20% των ανδρών υποφέρει κάποια στιγμή της ζωής τους από στυτική δυσλειτουργία. Η επίπτωση της δυσλειτουργίας αυξάνεται με την ηλικία. Το 4% περίπου των 50άρηδων και το 17% των 60άρηδων βιώνουν μια ολική ανικανότητα επίτευξης στύσης, ενώ η επίπτωση της στυτικής δυσλειτουργίας αυξάνεται κατακόρυφα, στο 47%,για τους άνδρες άνω των 75 ετών. Αντίθετα με ότι πιστεύουμε οι περισσότεροι, δεν είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια της διαδικασίας της γήρανσης, από τη στιγμή που είναι θεραπεύσιμη σε κάθε ηλικία.
Το βασικό όργανο της στύσης είναι το πέος το οποίο αποτελείται από τα δυο σηραγγώδη σώματα δεξιό και αριστερό καθώς και το σπογγιώδες σώμα της ουρήθρας. Εξωτερικά το πέος καλύπτεται από τον ινώδη χιτώνα ο οποίος επίσης συμμετέχει στην σκληρότητα του πέους και τον καθορισμό του σχήματος του. Ουσιαστικά η στύση είναι ένα σύνθετο νευροαγγειακό φαινόμενο, όπου ο βασικός νευροδιαβιβαστής του είναι το μονοξείδιο του αζώτου.

ΑΙΤΙΑ
Ο συνήθης ύποπτος είναι η ανεπάρκεια του αρτηριακού δικτύου του πέους συνέπεια της ανάπτυξης αθηρωματικών πλακών στις αρτηρίες του, που μπορεί να αντανακλά μια γενικευμένη αγγειακή διαταραχή. Η στυτική δυσλειτουργία μπορεί να αποτελεί προάγγελο στεφανιαίου επεισοδίου το οποίο εκδηλώνεται συνήθως μέσα σε τρία με πέντε έτη .
Η στυτική δυσλειτουργία οφείλεται γενικά σε ψυχολογικά ή και οργανικά αίτια. Σε νεαρές ηλικίες τα ψυχογενή αίτια υπερτερούν και μετα την ηλικία των 50 ετών υπερτερούν τα οργανικά αίτια σε ποσοστό 80%. Τα συχνότερα αίτια είναι το μεταβολικό σύνδρομο (Σακχαρώδης διαβήτης, υπέρταση, δυσλιπιδαιμία, καρδιαγγειακές παθήσεις, παχυσαρκία) κάπνισμα, ναρκωτικές ουσίες, ορμονολογικές διαταραχές, νευρολογικές παθήσεις και χειρουργικές επεμβάσεις στην πύελο.

ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Βασικά στοιχεία που πρέπει να παρατηρήσει ένας άνδρας που υποψιάζεται ότι «κάτι δεν πάει καλά» είναι η παρουσία ή απουσία φυσιολογικών πρωινών ή/και νυχτερινών στύσεων, η ξαφνική έναρξη του προβλήματος και η συσχέτιση του με κάποιο στρεσογόνο γεγονός της προσωπικής του ζωής καθώς και η παρουσία φυσιολογικών στύσεων μετά από σεξουαλικό ερεθισμό. Το επόμενο βήμα θα πρέπει να είναι η συζήτηση του προβλήματος του με κάποιον ανδρολόγο ο οποίος μετα από κλινική εξέταση και λήψη ιστορικού θα προγραμματίσει τις εργαστηριακές εξετάσεις που θα αναδείξουν την αιτία του προβλήματος ή θα αποκλείσουν κάποια οργανική διαταραχή, για να λάβει ο ασθενής σωστή, στοχευμένη και επομένως αποτελεσματική θεραπευτική αγωγή.
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι διάγνωση της στυτική δυσλειτουργία ξεκινάει αρχικά από τον ίδιο τον ασθενή, ενώ ο ουρολόγος/ανδρολόγος αναλαμβάνει την αναγνώριση του υπεύθυνου αιτίου με σκοπό την αντιμετώπιση του. Ο προτεινόμενος εργαστηριακός έλεγχος περιλαμβάνει τη γενική αίματος, τις βασικές βιοχημικές εξετάσεις, πλήρες λιπιδαιμικό προφίλ και ορμονολογικό έλεγχο (μέτρηση τεστοστερόνης και προλακτίνης.)
Ειδικές διαγνωστικές εξετάσεις ακολουθούνται από τον ουρολόγο όπως το triplex πέους, η καταγραφή της νυχτερινής στύσης και πιο εξειδικευμένες εξετάσεις όπως η σηραγγομετρία /σηραγγογραφία.
Η στυτική δυσλειτουργία που «χρονίζει», ιδιαίτερα όταν αυτή αποτελεί πρώιμο σύμπτωμα στεφανιαίας νόσου, δεν είναι ένα πρόβλημα που αρκεί να το «κουκουλώσουμε» και να ζούμε με αυτό. Οφείλουμε στον εαυτό μας να το αντιμετωπίσουμε έγκαιρα για να δοθεί η ευκαιρία να τροποποιηθούν οι παράγοντες κινδύνου και να αναστραφεί έτσι η εξέλιξη μιας γενικευμένης αγγειοπάθειας.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Η στυτική δυσλειτουργία είναι μια διαταραχή που αντιμετωπίζεται. Πολλές μέθοδοι αντιμετώπισης είναι διαθέσιμες και περιλαμβάνουν τη φαρμακευτική με τους αναστολείς φωσφοδιεστεράσης τύπου 5 (σινδεναφίλη, ταδαλαφίνη, βαρντεναφίλη). Παράλληλα όμως θα πρέπει να ακολουθούνται και γενικά μέτρα, όπως απώλεια βάρους (κυρίως στους ασθενείς με μεταβολικό σύνδρομο) περιορισμός λιπαρών και κορεσμένων στην διατροφή, περιορισμός του καπνίσματος και άσκηση (20 λεπτά γρήγορου βαδίσματος έως ο ασθενείς να ιδρώσει). Θεραπείες δεύτερης γραμμής αποτελούν η εφαρμογή ενδοσηραγγωδών ενέσεων αγγειοδραστικών ουσιών ή τρίτης γραμμής με πεικές προθέσεις.
ΝΕΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΡΟΥΣΤΙΚΩΝ ΚΥΜΑΤΩΝ
Μια νέα μέθοδος εφαρμόζεται με επιτυχία στο Κέντρο μας με χρήση κρουστικών κυμάτων. Το σύστημα ED1000 είναι ότι πιο σύγχρονο έχει αναδείξει η ιατρική έρευνα και τεχνολογία τα τελευταία χρόνια. Η συσκευή εφαρμόζει χαμηλής εντάσεως εξωτερικούς κρουστικούς παλμούς στο πέος οι οποίοι προκαλούν μια σειρά από βιοχημικές διεργασίες σε κυτταρικό επίπεδο, με τελικό αποτέλεσμα τη δημιουργία νέων αγγειακών κλάδων και την αύξηση της αιματικής ροής στις πεικές αρτηρίες.
Μέχρι σήμερα, οι θεραπευτικές επιλογές για την καταπολέμηση της στυτικής δυσλειτουργίας αγγειακής αιτιολογίας αντιμετώπιζαν περιστασιακά μόνο το σύμπτωμα και όχι την αιτία. Με τη νέα θεραπευτική μέθοδο αντιμετωπίζεται πλέον το αίτιο της πάθησης, αφού τα κρουστικά κύματα προκαλούν επαναγγείωση του πέους.
Τα κρουστικά κύματα είναι ηλεκτροϋδραυλικά κύματα , παρόμοια με τα κύματα που χρησιμοποιούνται θεραπευτικά από πολλές ιατρικές ειδικότητες, όπως η Ουρολογία, η Ορθοπεδική, η Καρδιολογία και η Ωτορινολαρυγγολογία. Ο Ουρολόγος χρησιμοποιεί ειδική κεφαλή με κάτοπτρα πάνω στο δέρμα του πέους, μέσω των οποίων μεταφέρονται στην περιοχή-στόχο (σηραγγώδη σώματα του πέους) με μη επεμβατικό τρόπο και εντελώς ανώδυνα τα κρουστικά κύματα.

Πώς γίνεται η εφαρμογή της θεραπείας και πόσο αποτελεσματική είναι;
Η θεραπεία γίνεται στο ιατρείο μας σε 12 συνεδρίες των 30 λεπτών σε διάστημα 9 εβδομάδων. Είναι εντελώς ανώδυνη και, το κυριότερο, δεν έχει παρενέργειες. Στους ασθενείς που υποβλήθηκαν στη θεραπεία παρατηρήθηκε αύξηση της αιματικής ροής στο πέος κατά 140%, ενώ το 80% των ασθενών διακόπτουν τη λήψη φαρμάκων για τη στύση μετά τη θεραπεία, αφού δεν τα χρειάζονται πια. Πρόσφατη δημοσίευση έδειξε ότι στους άντρες που δεν ανταποκρίνονται στα φάρμακα, η θεραπεία με κρουστικά κύματα είναι αποτελεσματική, αφού το 70% των αντρών θα ανταποκριθούν μετά τα κρουστικά κύματα στα σκευάσματα για τη στυτική δυσλειτουργία.

Το αντρικό μόριο, παρότι ευκίνητο σε ηρεμία (χάλαση), γίνεται σκληρό κι ευθύ με τον ερωτικό ερεθισμό, αφού γεμίζει με αίμα. Και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά είναι απαραίτητα, για να επιτελέσει τη λειτουργία για την οποία υπάρχει: τη σεξουαλική πράξη.

Είναι, όμως, το πέος σε στύση πάντα και σε όλους τους άντρες ευθύ; Στους περισσότερους ναι, αν και μικρές αποκλίσεις όλου του πέους της τάξης των 10-15 μοιρών παρατηρούνται στους περισσότερους άντρες, χωρίς να υπάρχει πρόβλημα.
Κάποιοι, όμως, γεννιούνται με συγγενή κάμψη του πέους, μία πάθηση κατά την οποία το πέος παρουσιάζει κάμψη σε κάποιο σημείο του, συνήθως προς τα κάτω. Αιτία είναι η μη ομοιόμορφη ανάπτυξη του χιτώνα που περιβάλλει το πέος, ενώ σπανιότερα η μη φυσιολογική ανάπτυξη της ουρήθρας, που είναι κοντύτερη του πέους και το κρατά κυρτό προς τα κάτω.
Οι κάμψεις αυτές μπορεί να είναι ήπιες (μέχρι 30ο) και να μην ενοχλούν τη λειτουργία του – δηλαδή η κολπική διείσδυση είναι εφικτή. Βέβαια κάποιες κάμψεις, παρότι λειτουργικές, επιβαρύνουν ψυχολογικά τους νέους άντρες για καθαρά αισθητικούς λόγους.
Ορισμένοι άλλοι θα δουν κάποια στιγμή της ζωής τους το πέος τους να αλλάζει πορεία, να στραβώνει. Η πρώτη αντίδραση είναι φόβος, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις όπου οι στύσεις συνοδεύονται με πόνο. Παρά τον φόβο, δυστυχώς λίγοι θα συμβουλευτούν άμεσα ειδικό ουρολόγο, γιατί ελπίζουν η κάμψη να είναι παροδική. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια, αφού μπορεί με τον χρόνο να φύγει ο πόνος, όχι όμως και η κάμψη που υπάρχει και η οποία σε πολλές περιπτώσεις αυξάνει.
Η πάθηση αυτή λέγεται νόσος του Peyronie, εμφανίζεται τυχαία περίπου στο 3-9% των αντρών (ανάλογα με την ηλικία) και δεν σχετίζεται με λοιμώξεις ή με καρκίνο: κανένας δεν έχει πεθάνει από τη νόσο, πολλοί όμως έχασαν τη σεξουαλική τους ζωή εξαιτίας της.
Η πιο συχνή αιτία είναι μικροτραυματισμός του πέους κατά την σεξουαλική επαφή. Ιδιαίτερα σε άντρες με καρδιαγγειακούς παράγοντες κινδύνου (όπως σακχαρώδης διαβήτης, υπέρταση, υψηλή χοληστερίνη), η φυσιολογική αποκατάσταση της βλάβης δεν είναι εφικτή και το τραύμα γίνεται σκληρή ουλή που συρρικνώνει τον χιτώνα του πέους, οπότε το πέος χάνει μήκος μονόπλευρα και συνεπώς κάμπτεται προς την πλευρά της ουλής.

Κάταγμα
Σε σπάνιες περιπτώσεις, ο χιτώνας μπορεί να σχιστεί σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια σεξουαλικής επαφής (συνήθως συμβαίνει σε συγκεκριμένη ερωτική στάση, όπου η σύντροφός με το βάρος της πιέζει και συνθλίβει το πέος) και να προκληθεί το καλούμενο κάταγμα πέους.
Πρόκειται για μία οδυνηρή εμπειρία, αφού συνοδεύεται από εντονότατο πόνο και μεγάλο αιμάτωμα του πέους. Το κάταγμα του πέους είναι επείγουσα χειρουργική πάθηση, αφού η καθυστερημένη αντιμετώπιση (πέραν των 6-8 ωρών) μπορεί να συνοδευτεί με μόνιμη στυτική δυσλειτουργία.
Η νόσος του Peyronie χαρακτηρίζεται από την παρουσία σκληρών πλακών σε κάποιο σημείο στο σώμα του πέους. Ο σχηματισμός αυτών των πλακών προκαλεί κάμψη και γωνίωση του πέους κατά τη στύση. Σε κάποιες περιπτώσεις, η κάμψη αυτή μπορεί να είναι τόσο έντονη, ώστε να μην μπορεί να γίνει διείσδυση του πέους και τελικά η σεξουαλική επαφή να είναι ανέφικτη.
Στοιχεία για την ύπαρξη της ασθένειας υπάρχουν από τον 6ο αιώνα π.Χ., αλλά οφείλει το όνομά της στον F. G. de la Peyronie που, το 1743, περιέγραψε τις χαρακτηριστικές ινωτικές και, μερικές φορές, επασβεστωμένες πλάκες κάτω από το δέρμα του πέους.
Η νόσος του Peyronie μπορεί να προσβάλει οποιονδήποτε άντρα, με συχνότερη ηλικία εμφάνισης τα 50 χρόνια, χωρίς αυτό να αποκλείει το ενδεχόμενο να παρουσιαστεί και σε άντρες ακόμη και νέας ηλικίας.
Η νόσος δεν είναι τόσο σπάνια όσο πιστεύουν κάποιοι. Μία αδρή εκτίμηση υπολογίζει τον αριθμό των αντρών που πάσχουν στην Ελλάδα από τη νόσο σε 20.000 άτομα. Ο αριθμός πιθανώς είναι ακόμη μεγαλύτερος, καθώς πολλοί άντρες, όπως προαναφέρθηκε, αρνούνται να επισκεφτούν τον γιατρό τους, όταν εμφανιστούν τα πρώτα συμπτώματα πόνου ή γωνίωσης στο πέος, επειδή φοβούνται ότι μπορεί να πάσχουν από κάτι πολύ χειρότερο.

Επιπτώσεις
Τα τρία κύρια συμπτώματα της νόσου είναι ο τοπικός πόνος, ψηλάφηση σκληρών σημείων στο σώμα του πέους και τέλος η κάμψη του, συνήθως προς τα πάνω, αλλά και στροφή δεξιά ή αριστερά.
Τα συμπτώματα διαφέρουν σε βαρύτητα και δεν παρατηρούνται σε όλους τους ασθενείς.
Σε πρώτο στάδιο, κάποιοι άντρες αισθάνονται πόνο στο πέος κατά τη στύση, κάτι το οποίο συχνά υποχωρεί χωρίς θεραπεία.
Όσο μεγαλώνουν οι πλάκες, παρατηρείται κάμψη ή γωνίωση του πέους, όταν αυτό βρίσκεται σε στύση, η οποία καταλήγει σε παραμόρφωση του πέους που τις περισσότερες φορές καθιστά τη σεξουαλική επαφή εξαιρετικά δύσκολη ή αδύνατη ή εξαιρετικά δυσάρεστη και για τους δύο συντρόφους.
Το αισθητικό θέαμα είναι επίσης κακό και επηρεάζει τον άντρα σε σημαντικό βαθμό, ιδιαίτερα στις νεότερες ηλικίες ή σε άντρες χωρίς σταθερή και πολύχρονη σχέση.
Πολλές φορές, όμως, είναι αναπόφευκτο τα προβλήματα κατά τη σεξουαλική επαφή να προκαλέσουν ένταση ακόμη και σε ένα μακροχρόνιο δεσμό με συναισθηματική κάλυψη και από τις δύο πλευρές. Η ψυχολογική επιβάρυνση, που εκτιμάται στο 80% των αντρών με τη νόσο, μπορεί να είναι καταστροφική, όση κατανόηση και αν επιδείξει η σύντροφος.
Μερικές φορές, η αγωνία που προκαλεί το πρόβλημα και οι δυσκολίες κατά τη διάρκεια των σεξουαλικών επαφών μπορεί να προκαλέσουν ψυχογενή στυτική δυσλειτουργία. Στο 20% των περιπτώσεων, τέλος, όταν η σκληρή πλάκα επεκταθεί και περιλάβει τις αρτηρίες του πέους, η ροή του αίματος διακόπτεται και δεν είναι πλέον εφικτή η στύση.

Θεραπευτική αντιμετώπιση
Η αντιμετώπιση της νόσου είναι απαραίτητη, όταν η κάμψη του πέους είναι τέτοια που εμποδίζει την είσοδο στον κόλπο κατά τη σεξουαλική επαφή. Η αντιμετώπιση στο πρώτο στάδιο (πριν μονιμοποιηθεί η πλάκα) είναι φαρμακευτική, αλλά, όταν γίνει μόνιμη (συνήθως μέσα σε ένα χρόνο), η αντιμετώπιση είναι μόνο χειρουργική.
Φάρμακα
Ενώ πάρα πολλά φάρμακα έχουν χρησιμοποιηθεί για τη συντηρητική αντιμετώπιση της νόσου του Peyronie, ελάχιστες μελέτες έχουν δείξει μέτρια αποτελεσματικότητα και φυσικά κανένα από αυτά δεν είναι αποτελεσματικό για όλες τις περιπτώσεις.
Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται με περιορισμένη αποτελεσματικότητα είναι η ταμοξιφαίνη, η κολχικίνη και η βιταμίνη Ε. Κάποια άλλα, όπως το παρα-αμινοβεζοϊκό οξύ, δεν έχουν δώσει αποτελέσματα σε συγκριτικές μελέτες με χρήση εικονικού φαρμάκου.
Επίσης, έχουν δοκιμαστεί φάρμακα που χορηγούνται με ενέσεις στο πέος, στο σημείο της πλάκας, επίσης με μέτρια ή πτωχά αποτελέσματα (κυρίως η βεραπαμίλη, όταν η κάμψη του πέους δεν υπερβαίνει τις 30ο).

Εγχειρήσεις
Η εγχείρηση ενδείκνυται, όταν η κάμψη είναι πάνω από 60ο, εκτός περιπτώσεων όπου οι ψυχολογικές επιπτώσεις είναι σημαντικές, παρότι η κάμψη είναι σχετικά μικρή (40-60ο και συνήθως σε νέα άτομα). Απόλυτη ένδειξη υπάρχει, όταν η παραμόρφωση του πέους είναι τέτοια, που προκαλεί δυσκολία στη σεξουαλική επαφή. Αυτό συμβαίνει στο περίπου 20-30% των περιπτώσεων.
Βασική αρχή πριν από τη χειρουργική αντιμετώπιση είναι το να έχει σταθεροποιηθεί η βλάβη. Επομένως, το πρώτο διαγνωστικό βήμα είναι το ιστορικό, η φυσική εξέταση και το υπερηχογράφημα του πέους, που δίνει πολλές πληροφορίες για το μέγεθος και τη σύσταση της πλάκας. Σε αντίθετη περίπτωση, η νόσος θα υποτροπιάσει παρά τον αρχικό ευθειασμό του πέους, καθώς εξελίσσεται η ίνωση και μεγαλώνει η πλάκα.
Πολλά είδη χειρουργικών επεμβάσεων και τεχνικών έχουν περιγραφεί. Η πτύχωση των σηραγγωδών σωμάτων με αφαίρεση τμήματος του χιτώνα που περιβάλλει το πέος (ινώδης χιτώνας) εφαρμόζεται ευρέως στη νόσο του Peyronie. Συνοδεύεται από εξαιρετικά αποτελέσματα που διατηρούνται στον χρόνο, με ποσοστό υποτροπών κάτω του 10% σε συγγενείς (εκ γενετής) κάμψεις και κάτω από 20% σε νόσο του Peyronie.
Η επέμβαση περιλαμβάνει την αφαίρεση ενός τεμαχίου ιστού από την αντίθετη πλευρά από όπου υπάρχει η κάμψη, δηλαδή την κυρτή πλευρά του πέους, και έτσι ευθειάζεται το πέος.
Η πτύχωση αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί και χωρίς την αφαίρεση τμήματος του ινώδους ιστού του πέους. Ωστόσο, το κυριότερο μειονέκτημά της είναι η μείωση του μήκους του πέους περίπου κατά 1- 1 1/2 εκατοστό. Λαμβανομένου υπόψη ότι ο μέσος όρος του μήκους του πέους σε στύση είναι στις δημοσιευμένες μελέτες 12,8 – 14,5 εκατοστά, η μείωση του μήκους δεν αποτελεί πρόβλημα σε άντρες με μήκος κάτω από 13 εκατοστά.
Υποτροπή της κάμψης (δηλ. επανεμφάνισή της) μπορεί να παρατηρηθεί και οφείλεται ουσιαστικά στην πρόοδο της πάθησης ή στη ρήξη των ραμμάτων που έχουν τοποθετηθεί στον ινώδη χιτώνα. Παρότι θεωρείται σήμερα ως η χειρουργική επέμβαση αναφοράς, ο χειρουργός καλό είναι να ξέρει όλες τις τεχνικές και να χρησιμοποιεί την καταλληλότερη για την περίπτωση.
Η χρήση μοσχευμάτων (από βιολογικά ή συνθετικά υλικά) αποτελεί μία άλλη θεραπευτική μέθοδο, που συνοδεύεται από μικρότερη μετεγχειρητική μείωση του μήκους του πέους αλλά από μεγαλύτερα ποσοστά μετεγχειρητικής στυτικής δυσλειτουργίας.
Η αφαίρεση της ινώδους πλάκας αποφεύγεται, καθώς συχνά οδηγεί σε διαταραχές της στύσης, αφού το αίμα διαφεύγει από την περιοχή όπου τοποθετείται το μόσχευμα. Στις περιπτώσεις αυτές ενδείκνυται η εμφύτευση μιας πεϊκής πρόθεσης που αποτελεί ιδιαίτερα αξιόπιστη μέθοδο –παρά την υψηλή τιμή της πρόθεσης– στους άντρες με αγγειακές βλάβες, στυτική δυσλειτουργία και κάμψη του πέους.

Τι πρέπει να κάνουν οι πάσχοντες
Πηγαίνετε στον γιατρό σας, μόλις αισθανθείτε πόνο ή ψηλαφήσετε ογκίδια στο πέος. Αν διαγνωστεί η νόσος του Peyronie, ζητήστε από τον γιατρό σας να σας δώσει πληροφορίες γι’ αυτήν την κατάσταση και για τις διαθέσιμες θεραπευτικές επιλογές.
Μην αποπροσανατολίζεστε από τη σύσταση να πάτε σπίτι σας και να το ξεχάσετε. Αν ο γιατρός σας δεν είναι σε θέση να απαντήσει στις ερωτήσεις σας σχετικά με την κατάστασή σας και δεν σας παρέχει επαρκείς συμβουλές βοηθείας, είναι προτιμότερο να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό Ουρολόγο με εξειδίκευση σε ανδρολογικά ζητήματα. Υπάρχουν οργανωμένα ιατρεία και κλινικές σε διάφορες πόλεις που ασχολούνται με τα αντρικά σεξουαλικά προβλήματα.
Ορισμένες φορές, η νόσος μπορεί να υποχωρήσει αυτόματα (στο 10- 20% των περιπτώσεων), αλλά πρέπει να είστε σε ιατρική παρακολούθηση. Πρέπει να γνωρίζετε, όμως, ότι υπάρχουν διαθέσιμες θεραπείες και ότι, όσο νωρίτερα αντιμετωπιστεί η κατάσταση, τόσο μεγαλύτερη βοήθεια θα λάβετε.
Η υποστήριξη και κατανόηση από τη σύντροφό σας αποτελεί σημαντική βοήθεια. Αν μάθετε όσα περισσότερα μπορείτε για τη νόσο και μοιραστείτε τις πληροφορίες, τότε ένα μεγάλο μέρος της αγωνίας και της πίεσης που νιώθετε μπορεί να ανακουφιστεί.

Τι είναι το Triplex αγγείων πέους;

Triplex αγγειών πέους

Το Triplex αγγείων πέους είναι μια διαγνωστική εξέταση που στόχο έχει να ελέγξει την κατάσταση των αγγείων του πέους. Γίνεται με ένα μηχάνημα υπερήχων στο οποίο είναι προσαρμοσμένη μια ειδική κεφαλή υψηλής συχνότητας από 7,5 έως 13,5MHz. Για να γίνει η εξέταση θα χρειαστεί να προκληθεί στύση με ειδικά φάρμακα που χορηγούνται με μια μικρή ένεση απευθείας στο σηραγγώδες σώμα του πέους.

Πότε χρειάζεται να γίνει Triplex αγγείων πέους;

Η εξέταση έχει ένδειξη σε ασθενείς:

•     Με στυτική δυσλειτουργία όπου τίθεται η υποψία οργανικού αιτίου. Η εξέταση θα εκτιμήσει τυχόν αγγειακή βλάβη και θα αξιολογήσει την βαρύτητα του προβλήματος.
•     Με νόσο Peyronie, επίκτητη κάμψη του πέους που οφείλεται σε σχηματισμό ινώδους πλάκας. Στόχος είναι να αξιολογηθεί με τον Triplex αν η πλάκα επηρεάζει την αγγείωση του πέους.
•     Με τραυματισμό του πέους κατά την σεξουαλική πράξη (κάταγμα πέους).
•     Σε πριαπισμό υψηλής ροής. Ο πριαπισμός αυτός είναι μια κατάσταση όπου το πέος παραμένει μόνιμα σε στύση λόγω ρήξης μιας αρτηρίας μέσα στα σηραγγώδη σώματα του πέους.

Ποια είναι η απαραίτητη προετοιμασία για να γίνει η εξέταση;

Δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία. Απλά θα πρέπει να γνωρίζεται ότι είναι μια εξέταση που χρειάζεται περίπου 1 ώρα, από 30’ μέχρι 120′, οπότε θα πρέπει να έχετε άνεση χρόνου.

Πως γίνεται το Triplex αγγείων πέους;

Θα ξαπλώσετε στο εξεταστικό κρεβάτι και ο γιατρός θα απλώσει ένα ζελέ στο πέος και θα κάνει ένα υπερηχογράφημα σε φάση ηρεμίας. Με τον τρόπο αυτό θα διαπιστώσει αν υπάρχουν τυχόν ανατομικά προβλήματα (π.χ. μια ινώδης πλάκα). Στην συνέχεια θα απολυμάνει το πέος με ένα ειδικό αντισηπτικό υγρό και θα κάνει με μια πολύ λεπτή βελόνα (ινσουλίνης) μια μικρή ποσότητα φαρμάκου μέσα στο πέος. Η ένεση στιγμιαία προκαλεί μια μικρή ενόχληση. Το φάρμακο δρα στα αγγεία του πέους προκαλώντας την διαστολή τους με συνέπεια να γίνει  στύση. Ο χρόνος που χρειάζεται για να γίνει η στύση εξαρτάται  από την κατάσταση των αγγείων και την τυχόν συνύπαρξη άγχους . Συνήθως ο χρόνος αυτός είναι 10 με 15 λεπτά μετά την χορήγηση το φαρμάκου. Σε περίπτωση που το αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό ίσως χρειαστεί να γίνουν και επαναληπτικές δόσεις φαρμάκου. Μετά την ένεση ο γιατρός με την ειδική κεφαλή των μηχανήματος των υπερήχων παρατηρεί την απόκριση των αγγείων και μετρά την ροή του αίματος μέσα σε αυτά. Αυτό γίνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα περίπου ανά 5’ και μέχρι να επιτευχθεί μια σκληρή στύση.

Μετά το τέλος της εξέτασης θα παραμείνετε στο ιατρείο μέχρι υποχωρήσει η στύση. Πρέπει να γνωρίζεται ότι μπορεί να προκύψουν κάποιοι κίνδυνοι από την εξέταση. Η εξέταση κρίνεται  ασφαλής εφόσον εκτελείται από έμπειρο γιατρό ο οποίος θα αντιμετωπίσει την οποιαδήποτε επιπλοκή μπορεί να προκύψει. Οι κίνδυνοι που μπορεί να παρουσιαστούν είναι: Αίσθημα ζάλης, πτώση της πίεσης. Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την επίτευξη της στύσης δρουν στα αγγεία και προκαλούν διαστολή. Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στον μηχανισμό σύγκλεισης των φλεβών, το φάρμακο δεν μένει στο πέος αλλά περνά ταχύτητα στην κυκλοφορία του σώματος και προκαλεί πτώση της πίεσης. Ο γιατρός σας με κατάλληλες παρεμβάσεις θα αντιμετωπίσει άμεσα το πρόβλημα.

Αιμάτωμα στο δέρμα του πέους. Συνήθως συμβαίνει όταν ο γιατρός σας χρειαστεί να αναρροφήσει αίμα από το πέος για την αντιμετώπιση πριαπισμού. Πολύ πιο σπάνια και σε μικρής έκτασης αιματώματα συμβαίνουν στο σημείο που έγινε η ένεση για την χορήγηση των φαρμάκων. Το αιματώματα υποχωρούν πλήρως με την πάροδο του χρόνου.

Πριαπισμός. Είναι σπάνιος αλλά ίσως ο πιο σοβαρός κίνδυνος από την εξέταση. Πρόκειται για την κατάσταση όπου η στύση είναι παρατεταμένη για διάστημα πάνω από 4 ώρες και αρχίζει να γίνεται επώδυνη. Ο γιατρός σας θα τον αντιμετωπίσει αναρροφώντας αίμα μέσα από το πέος εφόσον το κρίνει σκόπιμο θα σας κάνει μια ένεση στο πέος με ένα ειδικό φάρμακο το οποίο ‘’εξουδετερώνει’’ την δράση των προηγούμενων.

Ποια είναι τα αποτελέσματα της εξέτασης:

Η εξέταση είναι δυναμική και η εμπειρία του γιατρού είναι σημαντικός παράγοντας ώστε να αποτραπούν λανθασμένα αποτελέσματα. Η αξιολόγηση αφορά:

Ανατομικά προβλήματα.

Με την εξέταση του πέους στην φάση ηρεμίας ο γιατρός θα μπορέσει να διαπιστώσει αν υπάρχει κάποια ανατομική βλάβη στο πέος.

Αρτηριακή επάρκεια

Κατά την διάρκεια της εξέτασης μετράται η ροή του αίματος μέσα στις αρτηρίες του πέους. Η μέγιστη συστολική ταχύτητα ροής (peak systolic velocity-PVS) είναι η τιμή που θα δώσει πληροφορίες για την αρτηριακή επάρκεια. Τιμές πάνω από 35cm/sec θεωρούνται φυσιολογικές ενώ κάτω από 25cm/sec είναι ενδεικτικές ανεπαρκούς αιματικής ροής.

Επάρκεια μηχανισμού φλεβικής σύγκλεισης

Εκτός από την PVS μια άλλη σημαντική παράμετρος που εκτιμάται είναι η μέγιστη διαστολική ταχύτητα ροής (end diastolic velocity – EDV). Με ένα τύπο ο οποίος χρησιμοποιεί την PVS και την EDV γίνεται ο υπολογισμός του δείκτη αντίστασης των αγγείων του πέους (ρesistance index – RI). Η τιμή του RI αντικατοπτρίζει τον μηχανισμό φλεβικής σύγκλεισης και τιμές πάνω από 0,85 θεωρούνται φυσιολογικές.

Εκτός από τις απόλυτες μετρήσεις που θα καταγραφούν κατά την διάρκεια της εξέτασης ο γιατρός σας θα συνεκτιμήσει και άλλους παράγοντες για να σας δώσει την τελική απάντηση.

Τέτοιοι παράγοντες είναι:

•     Η δόση του φαρμάκου που χρησιμοποιήθηκε,
•     Ο χρόνος μέχρι την επίτευξη της στύσης,
•     Oι συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε η εξέταση όπως το άγχος

Πρόωρη εκσπερμάτιση

Η πρόωρη εκσπερμάτιση είναι ένα κλινικό σύνδρομο που έχει μελετηθεί διεξοδικά από τους ειδικούς τα τελευταία χρόνια.

Στη γενική της μορφή απασχολεί το 43% του ανδρικού πληθυσμού και είναι το συχνότερο αίτιο σεξουαλικής διαταραχής στις νεαρές ηλικίες. Διακρίνεται σε πρωτοπαθή (δια βίου) και δευτεροπαθή (επίκτητη), η οποία εμφανίζεται από κάποιο σημείο της σεξουαλικής ζωής του ασθενούς.

Η ανάγκη αντικειμενικού προσδιορισμού της πρωτοπαθούς εκσπερμάτισης οδήγησε την International Society for Sexual Medicine (ISSM) να θεωρήσει την πρόωρη εκσπερμάτιση ως σεξουαλική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από:

•     εκσπερμάτιση πάντα ή σχεδόν πάντα σε λιγότερο από 1 λεπτό από την έναρξη της σεξουαλικής ζωής του άνδρα (πρωτοπαθής) ή κλινικά σημαντική
•     ελάττωση του χρόνου μέχρι την εκσπερμάτιση κατά 3 λεπτά σε σύγκριση με το παρελθόν (επίκτητη) {Η χρονομέτρηση από τη σύντροφο}.
•     εμφάνιση του συνδρόμου σε όλες ή τις περισσότερες σεξουαλικές διεισδύσεις (>50% με οποιαδήποτε σύντροφο).
•     αρνητικές προσωπικές συνέπειες, αγωνία, απογοήτευση, αποφυγή σεξουαλικής δραστηριότητας.

Αιτιολογία – Διάγνωση

Η πρόωρη εκσπερμάτιση είναι μια νευροβιολογική διαταραχή γενετικά προκαθορισμένη που οδηγεί σε δυσλειτουργία των κεντρικών υποδοχέων σεροτονίνης.

Η διάγνωση θα στηριχθεί στα παρακάτω:

Ιστορικό: Αναζήτηση νόσων όπως διαβήτης, νευροπάθειες, τραύματα γεννητικής χώρας, ουρολοιμώξεις (κυρίως προστατίτιδας), φίμωση, υπερθυροειδισμός, στηθάγχη.

Φάρμακα: Ψυχοφάρμακα

Σεξουαλικό ιστορικό: Εστιάζεται κυρίως στην αναζήτηση συνυπάρχουσας στυτικής δυσλειτουργίας. Το 30% των ασθενών με πρόωρη εκσπερμάτιση εμφανίζουν στυτική δυσλειτουργία.

Στη συνέχεια θα πρέπει να διαπιστωθεί αν η πρόωρη εκσπερμάτιση σχετίζεται με:

1.   πρόωρη σεξουαλική εμπειρία
2. ατυχή πρόωρη σεξουαλική εμπειρία
3. αυστηρή θρηκευτική ανατροφή

Απαραίτητες είνα οι πληροφορίες σχετικά με την σεξουαλική λειτουργία της συντρόφου:

•     δυσπαρεύνια
•     άγχος για οργασμό της συντρόφου

Τέλος θα πρέπει να διακρίνουμε αν συμβαίνει με τον αυνανισμό πρόωη εκσπερμάτιση ή αν συμβαίνει με κάθε σύντροφο.

Κλινικός εργαστηριακός έλεγχος

Περιλαμβάνει έλεγχο των έξω γεννητικών οργάνων για παρουσία φίμωσης, βραχέως χαλινού, ευαισθησία στην ψηλάφηση και “θαμμένο” πέος.

Ο εργαστηριακός έλεγχος μπορεί να συμπεριλάβει ορμονικές εξετάσεις για υπερθυροειδισμό, γενική ούρων, καλλιέργεια ούρων, καλλιέργεια σπέρματος.

Θεραπεία

Η θεραπεία διακρίνεται σε:

Φαρμακευτική θεραπεία: Μπορούν να χρησιμοποιηθούν τοπικές θεραπείες. Αυτές περιλαμβάνουν κυρίως την κρέμα ξυλοκαϊνης / πριλοκκαϊνης. ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΚΡΕΜΑΣ ΓΙΑ 20 ΛΕΠΤΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.

Από στόματος θεραπεία: περιλαμβάνει την χορήγηση αναστολέων επαναπρόσληψης σεροτονίνης. Το πλέον αποτελεσματικό φάρμακο της κατηγορίας είναι η παροξετίνη. Η παράταση του χρόνου εκσπερμάτισης γίνεται αντιλήπτη μετά από 3-4 μερες ενώ το μέγιστο αποτέλεσμα γίνεται αντιληπτό μετά από 3-4 εβδομάδες. Σε αρκετά κράτη της Ευρώπης κυκλοφορεί η νταποξετίνη ένας νέος αναστολέας επαναπρόσληψης σεροτονίνης, το μόνο φάρμακο με ένδειξη την πρόωρη εκσπερμάτιση.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΩΝ ΑΝΑΣΤΟΛΕΩΝ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΣΕΡΟΤΟΝΙΝΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΩΡΗΣ ΕΚΣΠΕΡΜΑΤΩΣΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΦΑΡΜΑΚΟΥ.

    Ψυγονενείς θεραπείες

•     θεραπεία συμπεριφοράς
•     γνωσιακή προσέγγιση του ζέυγους

Ο ΕΙΔΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΜΕΤΩΠΙΣΗ ΨΥΧΟΓΕΝΟΥΣ ΠΡΟΩΡΗΣ ΕΚΣΠΕΡΜΑΤΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ.

Σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα είναι οι ασθένειες οι οποίες μεταδίδονται μέσω σεξουαλικής επαφής. Οι υπεύθυνοι μικροοργανισμοί μεταδίδονται από άνθρωπο σε άνθρωπο μέσω του σπέρματος και των κολπικών υγρών.

Η συχνότητα των σεξουαλικά μεταδιδομένων νοσημάτων έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια.

Το γεγονός αυτό οφείλεται στα παρακάτω :

Σεξουαλική επαφή χωρίς χρήση προφυλακτικού. Κολπική ή πρωκτική διείσδυση δίχως χρήση προφυλακτικού καθιστά πολύ εύκολη τη μόλυνση από σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Χαρακτηριστικά, αναφέρουμε ότι σεξουαλική επαφή ενός πάσχοντος με βλενόροια χωρίς προφύλαξη οδηγεί σε μόλυνση του συντρόφου του σε ποσοστό 70-80% μετά από μία μόνο επαφή.

Εναλλαγή πολλαπλών ερωτικών συντρόφων. Συχνή αλλαγή ερωτικού συντρόφου, αυξάνει την πιθανότητα μόλυνσης από σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα.

Ιστορικό προηγηθείσας μόλυνσης από σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα. Κυρίως όταν δεν λάβουν θεραπεία και οι δύο σύντροφοι είναι πιθανό ο ένας να επαναφέρει την λοίμωξη στον άλλον (φαινόμενο ping-pong). Επίσης, πολλές φορές το ανοσοποιητικό του πάσχοντος από σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα είναι επηρεασμένο και ευάλωτο σε μόλυνση από άλλο σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα.

Η κατάχρηση αλκοόλ και ψυχοτρόπων φαρμάκων. Λόγω επήρειας του αλκοόλ μπορεί να παρατηρηθεί χαλάρωση των αναστολών και συμμετοχή σε ‘επικίνδυνα’ σεξουαλικές συνευρέσεις.

Ενδοφλέβια χρήση ναρκωτικών. Κυρίως αφορά στο AIDS και στην ηπατίτιδα. Η κοινή χρήση βελόνας αυξάνει την πιθανότητα μετάδοσης των σεξουαλικά μεταδιδομένων νοσημάτων μέσω αίματος.

Πρώϊμη έναρξη σεξουαλικής ζωής. Αφορά τις έφηβες στις οποίες δεν έχει ολοκληρωθεί πλήρως η ανάπτυξη των γεννητικών οργάνων και έτσι καθίστανται πιο ευάλωτες σε μόλυνση από σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

Τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα εκδηλώνονται συνήθως με:

•    Δερματικές βλάβες στα γεννητικά όργανα, τον πρωκτό ή το στόμα
•    Πιο επώδυνη ούρηση
•    Έκκριμα από το πέος
•    Κολπικό έκκριμα, συνήθως δύσοσμο
•    Κολπική αιμορραγία
•    Λεμφαδενοπάθεια, η οποία είναι συνήθως βουβωνική

Για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα ευθύνονται κυρίως οι παρακάτω μικροοργανισμοί:

•     Βακτήρια (γονόρροια ,ουρηθρίτιδα, σύφιλη, χλαμύδια)
•     Παράσιτα ( μύκητες, τριχομονάδες)
•     Ιοί (ιός του AIDS, ιός του έρπη)